• 240 pages
  • First published April 15, 2025

De bermudadriehoek van talent bestaat volgens de schrijver uit

  1. Investment banking
  2. Consultancy
  3. Corporate law

Bedrijven uit deze categorieën weten de meest talentvolle jongeren aan te trekken en onder te dompelen in het water van hun bullshit jobs.

Hoewel deze top performers ooit als student mooie idealen hadden om de wereld te verbeteren, kiezen ze uiteindelijk massaal toch voor betekenisloze, moreelarmoedige banen in bovenstaande sectoren.

Hoe kan dit?

Volgens de schrijver komt dit door slimme marketingtactieken van deze bedrijven die feilloos aanvoelen waar top studenten voor zullen zwichten:

  • Status – Deze banen zijn erg goed voor de reputatie en deze jongeren zijn bijzonder statusgevoelig (ze hebben altijd geleerd top prestaties na te streven, en dit is het volgende ‘topklasje’). De bedrijven presenteren een uitgekiende funnel van business cases, interviews, etentjes, en tests waarbij deze studenten hun verlangen voor schouderklopjes kunnen bevredigen.
  • Insecure overachiever – de algemeenheid van deze banen worden als aantrekkelijk gezien. Het betekent namelijk dat je na deze baan nog steeds overal naar toe kunt en alle opties open blijven. Ideaal voor insecure overachievers met loopbaanbindingsangst.

Daarna volgen de gouden handboeien. Wanneer je eenmaal de bermuda driehoek bent binnengesleurd dan kom je er moeilijk uit. Je hebt namelijk te doen met lifestyle inflatie, en als homo competitivus blijf je natuurlijk ook doorstreven naar promoties en meer status.

Van de idealistische student blijft ondertussen weinig over. Soms blijft er wel een stukje ideaal achter in deze groep mensen – ergens in het achterhoofd blijft het knagen. Het idee dat een paar jaar McKinsey deuren voor hen zal openen, hun status hen zal vergezellen en hun nieuwe vaardigheden hen zullen helpen houdt hen zoet.

Het boek slaagt er goed in om de argumenten van de schrijver te illustreren. Het boek moet denk ik ook vooral gezien worden als een vehikel om het onderwerp onder de aandacht te brengen bij een grote groep mensen. Ik mis echter wel een interessant of uniek nieuw inzicht. Voor mensen met haast zou ik het artikel ‘The Kids in the Conference Room – How McKinsey & Company became the next big
step’ van Nicholas Lemann uit 1999 aanraden. Dit artikel wordt in het boek ook besproken en vat in feite precies samen wat het boek probeert te zeggen.

Wat wel aardig is aan dit boek is dat het op het einde een kort overzicht schetst van alternatieve bezigheden voor talentvolle jongeren om toch iets goeds bij te dragen aan de wereld.
Wat dat betreft is het een hoopvol, praktisch boek dat me meer inzicht heeft gegeven in de wereld van deze driehoek (zonder al te prekerig te worden, zoals dominee Bregman veelal doet).