• Jan Wolkers
  • 189 pages
  • First published January 1, 1969

30-12-24
Misschien 4.5 ofzo, maar ik ben genereus tijdens de feestdagen. Hmm, nouja, ik twijfel nog. Ik kom er deze week op terug als ik m’n review schrijf. Het was in ieder geval een goede compagnon tijdens de treinrit, vertraging en terugvlucht van vandaag.

9-1-24
Nu ik terugkijk op de lees ervaring van dit boek kan ik wel stellen dat het een schitterende manifistatie is van een arrogante, zelf ingenomen, jonge, mannelijke schrijfer betaamt. Het boek is geschreven vol branie, iets dat heerlijk leest (wellicht om dat ik ook een witte jongeman ben). Zo schrijven, dat kan alleen als je volledig onbezorgd door het leven kan gaan, wanneer je aan de top van de voedselketen staat om het zo maar even te zeggen.

Hoofdpersoon is een argeloze beeldhouw student aan het begin van het boek (later is hij zelfstandig kunstenaar). Na een studie excursie naar Zuid Limburg gaat hij liftend terug naar Amsterdam. Hij wordt op gepikt door een grote Amerikaanse bak met daar in een roodharige schoonheid: Olga. Ze hebben seks en rijden de auto in de prak. Wat volgt is een liefdesverhaal tussen Olga en hoofdpersoon dat zeer innig en passievol begint, maar dat later opgeslokt wordt door het kleinburgerlijke milieu waar Olga origineel vandaan komt.

Wat volgt is een schitterende scene in een Aziatisch restaurant, met alle zakenrelaties van Olga’s familie bedrijf, waar het hoofdpersonage misselijk wordt van Olga’s vermeende overspel en vervolgens de hele tafel onderkotst.

Daaropvolgend komt de scheiding van de twee, een poging tot verzoening die leidt tot een verkrachtingsscene in Olga’s ouderlijke huis. Daarna vertrekt Olga met haar meest recente partner naar de USA, Zuid Amerika, en vervolgens Saudi Arabië (de partner is een lelijke Amerikaanse werknemer van een olie bedrijf). Uiteindelijk wordt ze door hem mishandeld en keert ze terug naar Nederland, waar ons hoofdpersonage altijd van haar is blijven houden.

Uiteindelijk krijgt Olga kanker. Het hoofdpersonage bezoekt haar wekelijk, koopt een rode pruik voor haar als ze haar mooie rode lokken verliest aan de chemo en steunt haar tot haar dood.

Zoals ik eerder al schreef is het duidelijk een boek dat geschreven een jonge witte man vol zelfvertrouwen. Het eerste deel van het boek zit vol branie, vol provocatieve sex scenes or uitspraken zoals:

“Ik gaf ze niet eens antwoord. Ik liep naar beneden, legde mijn pik op de rand van de tafel op een stuk papier, trok die om, schreef erboven MY PENIS en schoof dat bij ze onder de deur door.”

“En ik was zo geil op haar dat ik voor ze was uitgepist naar haar toe rende, mijn hand van boven tussen haar dijen wrong en die in die heerlijke warme urine hield. Toen wreef ik er mijn gezicht mee in. Ze trok een vies gezicht maar ik zei dat niets zo verrukkelijk ruikt als de pis van een gezonde jonge vrouw. (Mits ze geen bierdrinkster is.)”

“schreef ik: IK HOUD VAN ZOVEEL VAN JE, VEEG JE REET MAAR NIET AF, IK LIK JE SCHOON. Ze heeft het nooit gedaan. Ze dacht altijd dat het maar bij wijze van spreken was. Dichterlijke overdrijving.”

De tweede helft van het boek staat echter steeds meer in het thema van de dood. Seks en de dood, je verzint het niet. De twee aloude thema’s van de kunst. Die thema’s zo op je neus gedrukt voelde een beetje simplistisch, alsof de schrijver van te voren had bedacht: seks en de dood, er bestaat niets anders in de kunst, dus laat ik daar een boek over schrijven. De uitkomst is dan een boek zoals dit. Zie onderstaand stukje, waar de twee elkaar ontmoeten.

“En toen zei ze ook met haar dikke geile lippen: ‘Nou moet je me keihard en heel regelmatig neuken.’ En zo gezegd zo gedaan.) We wandelden een keer ergens in een bos en vonden er een dood konijn dat door een kraai of ekster helemaal uit elkaar was gepeuterd.”

Het verbaasde me toen ik er achter kwam dat Wolkers 44 jaar oud was toen hij dit boek schreef, want het voelt erg puberaal.

Ik vond het een erg leuk boek om te lezen, het leest fijn, het sluit erg aan bij mijn beleving als jonge, arrogante witte man, en er komen bijzonder mooie stukken proza in voor. Het mooiste stuk is wellicht het volledige hoofdstuk ‘MISS WESPENTAILLE’.