Asse Kreesjaan zoeë zuus zitte, zujse zegge
‘Din koos wal ‘s gójje kaos hebbe.’
Din koos bekâns kanne vol bäöke van ‘t geld.


En wat heej dut vör d’n heb,
heb ik altiêd wal wille wieëte.
Mar det heej ‘ne nette cent haj,
stóng op ‘t netvlees gebrângd.

Dieke wage, dieken tes,
en ‘n diek pand pal naeve de kerk.
Mar terwiel Kreesjaan zich diek vrit,
schiête weej os wer mager,
zodet weej has ginne vot
mieër in d’n bóks hebbe zitte.


De werreld is, nao mien meining,
aover ‘t algemein,
onierlik en gemein.
In os derp is det niks angers.
Sommige mingese vatte alle vallende stein,
en de angere laote niks vör os aover
as gluiend iêzer en mäölestein.


Zoeë gieët det ok beej Kreesjaan.
Det is ‘ne krimmeligen krintenteller,
mar haet wal altiêd ‘ne volle telder
oppen taffel staon.
En as ‘ie nit op zien cente zit,
dan biet ‘ie vör ‘t baeje
nag iddere twidde cent daormidde.
Terwiel weej tussendaor op ‘n tekske biete.


Wiejer is ‘t gaar ginne slechte kel,
mar de kóns dich väörstelle det ‘t scheive blikke opleavert
in ‘t derp.


Mar idder jaor, zo’n firtig daag vör Passe,
dan mot ‘t derp op gaon passe.
Want mètte vastelaovend
dut heej zien zaemel zök oêt
en trekt Kreesjaan de loeëpbóks aan.


Dan stapt heej ‘t kefee binne
en sónger det emes d’r um vroog
smiet heej mej twintig meijer taege d’n toog.
‘Taeren en smaere kels, alle rundjes zien van mich!’


Dan gieët ‘t ganse derp oppe lappe
want Kreesjaan din blieft mar lappe.
‘t Beêr blieft dan kaome
in groeëte glaas, volle glaas, zeaker gin muggezèksel.
Nêh, nemus kriegt dan de naas ónger d’n deksel.


Want op carnavals vriêdig verhoeze alle verkes
vör efkes verrekkes snel de stâl oêt.
De Kreesjaans menge zich met de ermeujige.
Want mètte vastelaovend is hoeëg lieëg,
teen is ieën,
geitepuuët waere mingesebieën,
want rechts is links en links is rechts.
En ónger de werme douche staon ik te aozele
want ok de kraan stieët kranges-um.


En nao ‘n halve waek van schaele wazel,
waer ik wer brak wakker op Napoleonsbaan,
naeve Kreesjaan.


‘t Is asgónzig
en ik veul mich slónzig.
De peuk din ik drej met mien vettige knäök
smakt nar drêj daag aoje bräök.


Ik vaeg mien vettige hânk dor mien haor.
Ik kiêk Kreesjaan aan
en vraog ‘m:
‘Wie hèlsse ‘t toch vol?’
Kreesjaan kiekt mich aan
en knikt nar de kerk.
‘Ach man, de vastelaovend is pas ‘t begin,
noow motte weej firtig daag gaon vâste
en dan bin ik gewoeën wer ‘ne toegenejde pîn