Ontdek de details van deze rit op mijn Strava account
Vandaag ben ik op pad geweest richting het zuiden van het eiland. Doordat dit een lager gelegen gebied is, loopt hier alle regen naar toe en derhalve heeft het dan ook een relatief vruchtbare grond. Als gevolg van de vruchtbare grond, vind je in het zuiden van Malta het landelijke centrum van de landbouw en veeteelt. Laat je echter niet vergissen: het is een bijzonder schamel centrum.
Als je denkt dat je hier veel groen aan zult treffen kom je er echter bedrogen uit. Ook in dit deel van het eiland vind je namelijk dezelfde grauwbruine stenen die zowel de muren van huizen vormen, alsook de grond tussen de wegen, alsook alles wat daar tussen valt.
Tijdens het fietsen zie je weinig van de landbouw, maar nog veel minder van de veeteelt. Dit komt doordat de Maltezers geen hekken gebruiken zoals we die in Nederland kennen, maar hun weides afschermen met metershoge, massief stenen muren. Tegen alle verrassingen in zijn deze muren van dezelfde grauwbruine kleur als al het andere waarmee je hier omringd wordt.
Ter visualisatie zou je kunnen proberen om de binnenkant van je dunne darm voor kunnen stellen nadat je een week lang maisbrood gegeten hebt. Probeer je dan ook voor te stellen dat er een fenomenale barok-architect in je darmstelsel huist die van die vormloze homp klei schitterende bouwwerken vormt.
Want eerlijk moeten we wel wezen: ze hebben hier wel een hoop mooie kerken staan. Zelfs de kleinste dorpjes hebben schitterende kerken uit de klei opgetrokken. Wanneer je zo een kerk binnentreedt word je verblind door barokke weelde; marmer, fluweel en allerhande rijke versieringen in overvloed. Een oase van rijke kleuren in een woestijn van het grauwbruine.
Enfin, tot dusver de inleiding van dit artikel. De terzake-koming heeft wat op zich laten wachten, maar de scene is gezet. In dit grauwbruine rotslandschap stuitte ik plotseling op dit spierwitte beeld van Madonna van de Verloren Kinderen. Zoals je op de onderstaande foto kunt zien, is het beeld omringd door een helder groen aura en worden de wolken langaam door de gravitatiekracht van dit beeld nader getrokken. Zo trok die kracht ook mijn ogen nader.
Ik stapte af om het bordje te lezen wat het beeld zou duiden. Toen kwam ik er echter achter dat de schittering van dit beeld een verschrikkelijke geschiedenis verborg.
Het oorspronkelijke beeld werd geplaatst in 1686 (het huidige beeld is een replica uit 1954) ter na gedachtenis van de kinderen die onder het bewind van de Markies van Gnien is-Sultan gestorven zijn tijdens zijn bewind tussen 1643 en 1651.
De Markies van Gnien is-Sultan was een afgevaardigde van de Orde van Sint Jan van Jeruzalem (ook wel: de Orde van Malta) en geloofde, eeuwen na de laatste kruistocht, dat het de doelstelling van de orde was om de weg naar Jeruzalem opnieuw vrij te maken voor pelgrims.
Hij zocht, ziek van geest, naar alle tekenen die zijn overtuiging kracht konden bijzetten. Een van zijn methoden was het proberen te vinden van een vervulbare profetie.
Dit manifesteerde zich op onschuldige wijze in het onderzoeken van astrologische constellaties, maar naar mate de tijd verstreek en hij wanhopiger werd greep hij naar heftigere middelen.
Zo stuitte hij op de aankondiging van Abigaïl in de boeken van Samuël:
‘De wolken verplaatsen zich onder zijn voeten, wanneer hij loopt zal hij drijven.’
2 Samuël 14
De markies nam deze profetie letterlijk en voorzag dat hij van start kon gaan met zijn plannen wanneer hij een kind zou vinden die zou voldoen aan die beschrijving. In de laatste periode van zijn bewind verzamelde de markies in totaal 34 kinderen die hij beurtelings van de klif van de oude steengroeve (zie bovenstaande afbeelding) sodemieterde in de hoopt dat er minimaal één ervan de ‘wolken zou verplaatsen’.
Het mag geen verrassing heten dat de markies geen enkel zwevend kind vond en dat de bewoners van Qrendi opgescheept zaten met 34 kinderlijkjes.