M’n pa was afgelopen zomer een aantal dagen op visite. Het waren erg fijne dagen en volgens mij genoot hij er ook erg van om dit onbekende land te ontdekken. Hij was met name erg enthousiast toen ik hem vertelde over alle verlaten gebouwen op dit eiland. En in het bijzonder de verhalen over het verlaten ziekenhuis dat ik eerder al bezocht had met m’n Afrikaans-Schotse fietsmaat.
Helaas is het verlaten ziekenhuis inmiddels verkocht en wordt het momenteel omgebouwd tot een moderne, internationale school. De gevolgen daarvan zijn dat alle toegangspoorten hermetisch afgesloten zijn en er rondom het terrein een drie meter hoge stenen muur opgetrokken is.
Daar kwamen we uiteraard achter toen we er naartoe gefietst waren om een kijkje te nemen.
Nu zou ik graag de stelling uit de titel van dit artikel willen toelichten aan de hand van een korte anecdote van die dag.
Jaer: ‘Oh, jeetje, alle toegangspoorten zijn gesloten. Dat was de vorige keer niet toen ik hier kwam.’
M’n pa: ‘Oei, oei.’
Jaer: ‘Maar m’n Afrikaans-Schotse vriend vertelde me dat je via de achterkant ook naar binnen kan.’
M’n pa: ‘Nice.’
{fietsen een eindje verder}
Jaer: ‘Oei, ze hebben een gevaarlijk hoge muur om het hele terrein gebouwd.’
M’n pa: ‘Laten we er over heen klimmen’
Jaer: ‘Eeh, what about de camera’s?’
M’n pa: ‘Ja, schijt daar aan maat’
Jaer: ‘Ja, jij hebt makkelijk praten, jij bent over twee dagen het land weer uit, ik woon hier nog een tijdje. Ik wil geen gezeik met mensen krijgen.’
M’n pa: ‘Ah, joh, niemand boeit het als we hier een muurtje over klimmen.’
Jaer: ‘Laten we het op z’n minst daarachter doen waar geen camera’s hangen.’
M’n pa: ‘OK.’
En zo belandden we dus in een verlaten ziekenhuis. Hieronder volgt het fotoverslag daarvan (lees hier het verslag van m’n eerste bezoek). Heeft m’n pa dus een slechte invloed op me? Nee, niet echt. Hij had natuurlijk gelijk: het boeit niemand dat we over een muurtje klimmen. En laten we wel wezen: waarom zou iemand er ook een moer om geven?
Deze laatste foto is genomen op het dak van het oude ziekenhuis. Vier verdiepeingen hoog, op de top van de berg waar Mtarfa op ligt. Het gaf een schitterend uitzicht op de oude vestigingsstad Mdina die op de volgende berg ligt. Helaas hebben we niet heel veel foto’s van het uitzicht genomen, want we voelden ons niet zo veilig op het dak. Vrijwel iedereen in het dorp had ons daar kunnen zien lopen. Het was beter om maar weer naar huis te gaan. En zo geschiedde.